Հայր մը իր դիւրագրգիռ, ջղային զաւկին դաս մը տալու համար, տոպրակ մը գամ կու տայ անոր ու կը թելադրէ, որ իւրաքանչիւր անգամ ջղայնանալուն, պարտէզի ցանկապատին վրայ գամ մը գամէ: Տղան կը սկսի ամէն օր գամեր գամել փայտեայ ցանկապատին վրայ, ու երբ գամերը կը վերջանան, հօրը կը ներկայանայ ըսելով որ ալ գամ չմնաց: Հայրը այս անգամ կը թելադրէ, որ ամէն անգամ որ կարենայ ջղայնութիւնը զսպել, գամած գամերէն մէկը քաշէ, հանէ:
Տղան հօրը ըսածին պէս կ՛ընէ ու ամէն անգամ իր ջղայնութիւնը զսպելուն, գամ մը հանելով, բոլոր գամերը տեղահանած կ՛ըլլայ: Կը ներկայանայ հօրն ու կ՛ըսէ, որ ալ գամ չմնաց: Հայրը կ՛առաջարկէ որ երթան ու նային ցանկապատին: Տղան ուրախ է, որ կարողացաւ բարկութիւնը զսպել եւ բոլոր գամերը տեղահան ընել: Հայրը կ՛ըսէ՝ «Ապրի՛ս, լաւ ըրեր ես, սակայն, նայէ՛ գամերը հետք ձգած են, կը տեսնե՞ս այդ ծակերը, անոնք երբեք չեն գոցուիր ու չեն ջնջուիր: Այդպէս ալ կեանքիդ մէջ՝ բարկութեանդ վայրկեանին կրնաս մարդ վիրաւորել, յետոյ, որքան ալ զղջաս ու ներողութիւն խնդրես, միեւնոյնն է, կրնան ներել մարդիկ, սակայն անոնց սրտին մէջ սպիացած վերքի պէս կը մնան այդ վիրաւորանքներուն յիշատակները. այնպէս որ, ոչ մարդ վիրաւորէ, ոչ ալ ներողութիւն խնդրէ, միեւնոյնն է՝ վիրաւորանքին հետքը կը մնայ:
Յակոբ Միքայէլեան
(Բնագիրը՝ «Բաց պատուհան» գիրքիս մէջ)
